Anderen over Wie zeggen de mensen dat Ik ben:


"Een liefdevol en aanstekelijk boek … Pas op, ongelovigen: Otten kan zo smakelijk en aanstekelijk over geloven schrijven dat je er zelf ook zin in krijgt."
– Trouw ★★★★ Lees meer


"Het is zeer de moeite waard dat Otten, als cultuurdrager en cultuurkenner en als iemand met een sterke religieuze antenne, ons inleidt in het werk van tal van deze schrijvers, dichters en filmmakers. Wat hij te berde brengt, raakt aan ervaringen die je wel kent, maar waarvoor je geen woorden had. ... Met bij elk hoofdstuk krachtige en tegelijk kwetsbare schilderijen van Paul van Dongen."
– Friesch Dagblad lees meer


"Ik ken niemand in literair Nederland die zo pal staat voor het christelijk geloof en de polemiek in seculier verdord Nederland bepaald niet schuwt, maar die tegelijk de eerste is om te erkennen dat geloven een uiterst breekbaar goedje is: het verkruimelt zomaar onder je handen. Ook in dit boek kom je die beide elementen tegen. … ik smul van de teksten van Otten. Ook hier weer treffende observaties."
– ds. Piet van Die, lees meer


"Vergis je niet, Otten is geen theoloog die in versleten jargon nog maar eens hetzelfde zegt, maar dan net ietsjes anders. De schrijver is een dichter en de drieëndertig korte bijdragen, waarbij woord en beeld - in de woorden van de auteur - 'manieren zijn om hetzelfde niet te begrijpen', zijn gewoonweg heerlijk om te lezen."
– Kerkplein (magazine bisdom Gent, Dieter Van Belle)


"Eerlijk gezegd ben ik verbluft door de lagen die WJO naar boven weet te halen in teksten die ik zelf al kende.
Naar mijn idee had ik die op eigen houtje lang niet allemaal weten bloot te leggen. En dan waren wat die teksten betreft zeer interessante zaken, met recht wondervolle zaken, me ontgaan. Het vermogen van de auteur oog te hebben voor het wonder grenst, zo te zeggen, aan het wonderlijke."
– Babs Jongman


"Virtuoos lees-, kijk- en luistervermogen [van Otten] … Jezus doet bij Otten dus vooral iets als Hij verschijnt. Hij verandert het perspectief op de wereld en daardoor op onszelf.

Ik zou veel mooie formuleringen kunnen citeren en verrassende inzichten naar voren kunnen halen. Wat dat betreft past uiteindelijk maar één raad: lees dit boek en geef het elkaar cadeau.

Zeker voor wie gevoelig is voor wat de kunsten aan en in ons kunnen laten gebeuren en wie net als ik het gevoel heeft dat dit vaak te weinig serieus wordt genomen, kan dit boek een troost zijn. Dit boek laat je nieuwe dingen zien en maakt het mogelijk je te voegen in hetgeen wordt aangereikt. Otten geeft het gevoel terug dat wij niet ons geloof of de kerk hoeven te dragen, maar erdoor gedragen worden. ... Neem en lees!"
– Erik Borgman (theoloog, lekendominicaan) Lees de hele column


"Het nieuwe boek van Willem Jan Otten raakt me diep … Otten wil niet overtuigen, maar juist daardoor is hij zo overtuigend."
– Kernet.be (Erik Galle), verkozen tot Boek van de Maand Lees meer


“Een weergaloos boeiend, maar ook een tot nadenken dwingend mooi boek. … Een geloofsboek, waarin en waaruit de essentie van het menselijk bestaan spreekt en op elke bladzijde een getuigenis achter blijft dat je raakt.”
– Jenno Sijtsma bij boekhandel Westerhof, lees meer


"In een zich allengs verder van het christelijk geloof af bewegend land lijken Ottens literaire publicaties soms wel op een wanhoopspoging om anderen nog iets mee te geven van wat eeuwenlang vanzelfsprekend was. Maar door inventieve invalshoeken te kiezen wordt evident dat er nog lang geen sprake is van een goddeloze natie"
– TZUM  literair weblog Tzum (André Keikes)


"De teksten waaraan Otten refereert zijn voor het grootste deel niet theologisch van aard, maar Otten maakt er theologie van. … Over elk van zijn beschouwingen zou ik minstens een alinea kunnen schrijven, maar zoveel plaats is er niet. … Theologie zou op zoek moeten gaan naar die sporen [van Jezus] zonder de pretentie te weten hoe het precies zit. Een beetje meegaan met deze doctor in de theologie honoris causa."
"Met prachtige illustraties van Paul van Dongen."
– Ophef (Wilken Veen)


“Otten schrijft over al zijn artistieke helden zo aanstekelijk dat ik spontaan zin krijg om me op hun werk te storten. … Het meest ontroerend zijn de essays waarin Otten schrijft over zijn eigen leven en geloof. … [Zijn] Christusmystiek raakt mij diep. … Van Dongens illustraties bij de essays zijn wonderschoon.”
– Kontekstueel (Kees van den Berg)


33 boeiende hoofdstukken op in de vorm van fraai geschreven essays. Kunstenaar Paul van Dongen [maakte] treffende illustraties, die de teksten vaak heel mooi aanvullen. … In dit boek vind je veel rake, persoonlijke en soms ontroerende passages, waarin hij [Otten] voluit belijdt dat Jezus de Zoon van God is, de Opgestane.
– EO-Visie (Gert-Jan Schaap) ★★★★½


"De essays en de beelden zoeken en tasten, laten het mysterie mysterie, zijn in wezen, zoals Otten schrijft, ‘drieëndertig manieren om hetzelfde niet te begrijpen’. …

Deze bundel biedt zicht op de vleesgeworden Jezus Christus. … Het boek [is] vooral een aanmoediging om goed te kijken naar de wereld om ons heen, om zo Gods Zoon op het spoor te komen. Het mysterie ontrafelen – dat zal niet lukken, gelukkig maar. Immers: ‘Ontsleutelen laat hij zich nimmer. Dat komt, hij is de sleutel, wij het slot.’"
– Nederlands Dagblad, lees meer

"Korte impressies die indruk maken, omdat Otten steeds weer laat zien hoe Christus ook vandaag de dag kan voordoen en ervaarbaar is. Otten noemt het zelf een ‘wanordelijke christologie’. Maar kun je geordend denken als je op je liefde wordt bevraagd? Kun je geordend denken als God in je leven komt, ook als je er niet op vraagt of op rekent?"
– Veluwse Kerkbode

Enkele citaten uit Wie zeggen de mensen dat ik ben


‘Jezus toont zich in de zeer concrete, zeer aandachtige, dodelijk dramatische weg die hij gaat. En hij herverrijst in drieëndertig bewustzijnen. Hij breekt in het leven in, of het nu als een verliefdheid is, of als een ongewenste zwangerschap, of als een kwijlende maar al vermoorde hond, of als een stinkende bedelaar in een keurige stadskapel. Er komt geen einde aan de antwoorden op “Wie zeggen de mensen dat Ik ben”.’


‘Het vermogen om Jezus ergens in te ontwaren is onverlet gebleven. Om zijn aanwezigheid te bemerken, in de gestalte van een tuinman, van een pasgeborene, in een hond, Titus Brandsma,  in een melodielijn van Olivier Messiaen, in Perkamentus, in twaalf onthoofde karmelietessen. We willen kennelijk kunnen blijven wijzen: daar, in die gestalte, “is Hij werkzaam”, zelfs al valt zijn naam niet. Hij kan worden bemerkt zonder beseft te worden.’


’Soms is het antwoord op de vraag die dit boek stelt een straathond, “met een paarsgrijze vacht, ruwharig en schurftig”. Te herkennen aan zijn wonden, “aan de scheur in zijn oor en zijn schele oog”.’


‘Het moment dat het daagt wie Christus is, is vaak de doorkruising van een bange poging om je zelf te behouden, je eigen werk te zijn.’